„Europa 2020” w zarządzaniu zrównoważonym rozwojem Unii Europejskiej

Polityka wsparcia zrównoważonego rozwoju nigdy wcześniej nie była tak bardzo istotna jak obecnie. Wykształciła się w efekcie rosnącego zainteresowania kwestiami ochrony środowiska w latach dziewięćdziesiątych XX wieku i objęła na równi zagadnienia ekologiczne (środowiskowe), społeczne i ekonomiczne. Istotą implementacji założeń tej koncepcji było zaspokojenie potrzeb żyjących społeczeństw całego świata bez ograniczania przyszłym pokoleniom ich możliwości zaspokojenia swoich potrzeb. Obok dokumentów ściśle ukierunkowanych na upowszechnianie zrównoważonego rozwoju powstaje o wiele więcej innych zapisów o charakterze sektorowym lub narodowym, rzadko eksponujących wszystkie konieczne aspekty zrównoważonego rozwoju. Wpisanie literalnego wsparcia koncepcji zrównoważonego rozwoju jest szczególnie istotne w przypadku dokumentów strategicznych, kształtujących kierunek dalszego rozwoju wielu podmiotów. Przykładem tego jest wymiar Wspólnoty Europejskiej, która regularnie, od wielu lat opracowuje i aktualizuje strategie rozwoju Unii Europejskiej. Dokumenty te stanowią podstawę dla kolejnych zapisów tworzonych pod kątem poszczególnych sektorów.

Celem artykułu jest identyfikacja oraz analiza planów wsparcia zrównoważonego rozwoju zawartych w strategii „Europa 2020”. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują na specyficzny kierunek przyszłego rozwoju Unii Europejskiej w analizowanym obszarze, który w istotnym stopniu zwrócony jest w stronę optymalizacji zużycia zasób oraz technologiczny rozwój. W związku z tym przewiduje się między innymi inwestycje w czyste (oparte na odnawialnych źródłach energii) i niskoemisyjne technologie, szczególnie w transporcie lądowym (poprzez rozwój samochodów z napędem elektrycznym i hybrydowym) oraz transporcie powietrznym i morskim.

Pełny tekst (pdf)

1. Dobrzańska G., Dobrzańska B.M., Kiełczewski D., Ochrona środowiska przyrodniczego, Wydawnictwo Ekonomia i Środowisko, Białystok 1997.
2. Górka K., Poskrobko B., Radecki W., Ochrona środowiska. Problemy społeczne, ekonomiczne i prawne, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1995.
3. Kistowski M., Regionalny model zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska Polski a strategie rozwoju województw, Uniwersytet Gdański, Bogucki Wydawnictwo Naukowe, Gdańsk–Poznań 2003.
4. Komisja Europejska, EUROPA 2020. Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu, KOM(2010) 2020 wersja ostateczna, Bruksela, 3.03.2010.
5. Kozłowski S., Ekorozwój. Koncepcje ekorozwoju, „Człowiek i Światopogląd” 232/5, (1985).
6. Madej T., Rozwój regionalny a środowisko przyrodnicze, „Ekonomia i Środowisko”, 4/1 (1994), s. 55–60.
7. Podstawy ekonomii środowiska i zasobów naturalnych, red. B. Fiedor, S. Czaja, A. Graczyk, Z. Jakubczyk, C.H. Beck, Warszawa 2002.
8. Pytkowski W., Organizacja badań i ocena prac naukowych, PWN, Warszawa 1981.
9. Siemens’ sights on sustainability. But employees think there’s a long way to go, „Strategic Direction” 20/10 (2004), s. 18-20.
10. Światowa strategia ochrony przyrody. Ochrona żywych zasobów dla trwałego rozwoju, IUCN, UNEP, WWF, Liga Ochrony Przyrody, Warszawa 1985.
11. United Nations, General Assembly, 4 August 1987, English, Forty-second session, Item 83 (e) of the provisional agenda, A/42/427, Development and international economic co-operation: environment, Report of the World Commission on Environment and Development, Annex: Our Common Future;
12. Zabłocki G., Rozwój zrównoważony: idee, efekty, kontrowersje (perspektywa socjologiczna), Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2002.
13. Ziółkowski B., Ewolucyjne podejście do ekoinnowacji i zrównoważonego rozwoju – ujęcie systemowe, Poligrafia Wyższego Seminarium Duchownego w Rzeszowie, Rzeszów 2012.
14. Ziółkowski B., Effectitions as a new instrument in sustainable development policy – the conceptual approach, „Management” 16/2 (2012), s. 282–295.