ZMIANY W WYDATKACH NA DZIAŁALNOŚĆ BADAWCZO-ROZWOJOWĄ W KRAJACH UNII EUROPEJSKIEJ I PRZEDSIĘBIORSTWACH

W wielu obszarach nauki i branżach gospodarki wydatki na działalność badawczo-rozwojową determinują skalę i poziom badań. Poziom wydatków jest uwarunkowany przez politykę kraju, strategie przedsiębiorstw oraz przez inwestorów. Celem artykułu jest przedstawienie zmian w wydatkach na działalność badawczo-rozwojową w krajach Unii Europejskiej oraz w przedsiębiorstwach, w latach 2010–2014. W analizie porównano początek realizacji strategii Europa 2020 i okres, w którym realizowano strategię lizbońską. Wyniki wskazują na zmiany i zróżnicowanie w podejściu do finansowania działalności badawczo-rozwojowej na poziomie krajów oraz przedsiębiorstw. Różnice widoczne są zarówno w dynamice wzrostu wydatków na B+R jak i w strukturze ich finansowania. Nie da się jednak ich wyjaśnić stosując wyłącznie podział według kryterium wartości PKB lub wydatków na B+R w badanych krajach. Interesujące różnice można zaobserwować w krajach Grupy Wyszehradzkiej, w której jeszcze niedawno relacja wydatków na B+R do PKB była zbliżona. W niektórych krajach, preferowany jest wzrost finansowania ze środków państwowych, w innych, w tym w Polsce, stymuluje się wzrost wydatków przedsiębiorstw na działalność B+R. Choć trudno jednoznacznie określić, które rozwiązanie okaże się lepsze dla gospodarki i biznesu, wpływ polityki realizowanej w poszczególnych krajach jest wyraźnie widoczny w danych statystycznych. Zmiany w sposobie finansowania działalności badawczo-rozwojowej powinny być obserwowane przez zarządzających przedsiębiorstwami, ponieważ odmienne podejście do sposobu jej finansowania na poziomie kraju powinno zostać uwzględnione w ich analizach i decyzjach.

Pełny tekst (pdf)

1. Blażlak R.J., Owczarek K., Modele transferu technologii, Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, Łódź 2013.
2. Cohen W., Nelson R.R, Walsh J.P., Links and impacts: The influence of public research on industrial R&D, “Management Science” 2002, 48 (1), p. 1–23.
3. Czakon W., Przemysł badań naukowych. Implikacje dla interpretatywnych metod w naukach o zarządzaniu, „Organizacja i Kierowanie” 2015, nr 4(169), s. 101–114.
4. Dosi G., Statistical regularities in the evolution of industries. A guide through some evidence and challenges for the theory [in:] F. Malerba, S. Brusoni (Eds.), Perspectives on Innovation, Cambridge University Press, Cambridge 2007.
5. Enkel E., Gassmann O., Chesbrough H., Open R&D and open innovation: exploring the phenomenon, “R&D Management” 2009, 39(4), p. 311–316.
6. Europa 2020, Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjająca włączeniu społecznemu, ec.europa.eu/eu2020/pdf/1_PL_ACT _part1_v1.pdf
7. European Commission, 2014, Setting up, managing and evaluating EU science and technology parks, Publications Office of the European Union.
8. Hall B.H., Rosenberg N. (Eds.), Handbook of the Economics of Innovation (Vol. 1), Elsevier 2010.
9. Lerner J., The architecture of innovation: The economics of creative organizations, Harvard Business Press 2012.
10. Stephan P.E., Using human resource data to illuminate innovation and research utilization [in:] S. Merrill, M. McGeary (Eds.), Using Human Resource Data to Track Innovation, National Academy Press, Washington 2002.
11. Stephan P.E., Economics of Science [in:] B.H. Hall, N. Rosenberg (Eds.), Handbook of the Economics of Innovation (Vol. 1). Elsevier 2010