WSPÓLNOTA BEZPIECZEŃSTWA

Wiedza o otaczającym świecie, rzeczywistości społecznej, jej funkcjonowaniu składa się z wielu rozmaitych teorii, praw, pojęć, wreszcie koncepcji otaczającego nas świata. Rzecz w tym, że tylko część z nich jest prawdziwa i to tylko w określonych, często przypadkowych, okolicznościach. Stąd rozróżnienie o ich prawdziwości bądź braku takiej jest obarczone ryzykiem i błędem. Rzecz dotyczy także wspólnot bezpieczeństwa tworzonych przez ludzi i z ich udziałem. Ma to swoje konsekwencje w każdym aspekcie działalności ludzkiej, a także sposobach ich określania. Pojmowanie bezpieczeństwa wspólnot społecznych ma długą tradycję. Cechuje ją przy tym różnorodność i dowolność wykładni społecznych, religijnych, politycznych, ekonomicznych, innych. Od Arystotelesa, przez teologów, po współczesnych autorów odwołujących się do kategorii wspólnot, jako elementu konstytuującego więzi społeczne, istniejący ład. Związek, między poznaniem, a zrozumieniem, a właściwie chęć jego dostrzeżenia w obszarze bezpieczeństwa wspólnotowego stał się podstawą do podjęcia niniejszych rozważań. Są one jednak ograniczone. Nie podjęto rozważań ukierunkowanych na tożsamość i jej znaczenie we wspólnotach bezpieczeństwa. Nie wyeksponowano także idei i szerzej ideologii leżących u podstaw formowania i przekształcania tych wspólnot. Pominięto także mechanizmy wpływu kształtowane m.in. przez różne grupy nacisku występujące w systemach politycznych. W związku z powyższym, celem niniejszego artykułu jest ukazanie teoretycznych podstaw formułowania bezpieczeństwa wspólnot społecznych. Ponadto, udzielenie odpowiedzi na pytanie, które związki budują bezpieczeństwo wspólnot społecznych. W konsekwencji uzyskanie wiedzy będącej podstawą formułowania polityki i strategii bezpieczeństwa państwa.

Pełny tekst (pdf)

1. Adler E., Barnett M., Security communities in theoretical perspective, [w:] Security Communities, red. E. Adler, M. Barnett, Cambridge University Press, Cambridge 1998.
2. Buzan B., Jones Ch., Little R., The Logic of Anarchy: Neorealism to Structural Realism, Columbia University Press, New York 1993.
3. Czaputowicz J., Teorie stosunków międzynarodowych, PWN, Warszawa 2007.
4. Deutsch K.W., Political community and the North Atlantic area: international organization in the light of historical experience, Princeton University Press, Princeton 1957.
5. Gryz J., Instytucjonalizacja stosunków transatlantyckich, Scholar, Warszawa 2004.
6. Gryz J., Bezpieczeństwo państwa. Władza – Polityka – Strategia, Wydawnictwo Akademii Obrony Narodowej, Warszawa 2013.
7. Haydn G., Court J., Governance and Development, World Governance Survey Discussion Paper 1, United Nations University, Tokyo 2002.
8. Kaplan R.D., Polityka Wojowników. Dlaczego przywództwo potrzebuje pogańskich wartości, Sprawy Polityczne, Elbląg 2008.
9. Kjaer A.M., Rządzenie, Sic!, Warszawa 2009.
10. Klamut R., Bezpieczeństwo jako pojęcie psychologiczne, „Zeszyty Naukowe Politechniki Rzeszowskiej” Nr 286, „Ekonomia i Nauki Humanistyczne” 19/4 (2012).
11. Kukułka J., Teoria stosunków międzynarodowych, Scholar, Warszawa 2000.
12. Marczuk K.P., Bezpieczeństwo wewnętrzne państw członkowskich Unii Europejskiej, Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Warszawa 2012.
13. Maslow A., Motywacja i osobowość, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1990.
14. Rhodes R.A.W., Understanding Governance. Policy Networks, Governance, Reflexivity and Accountability, Open University Press, Buckingham 1997.
15. Rosenau J.N., Governance in Twenty-First Century, „Global Governance” 1/1.
16. Strategia Rozwoju Kraju lata 2007–2015, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, Warszawa, 27 czerwca 2006.
17. System reagowania kryzysowego Unii Europejskiej, red. J. Gryz, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2009.