INFRASTRUKTURALNE MOŻLIWOŚCI DYWERSYFIKACJI DOSTAW GAZU ZIEMNEGO DO POLSKI W PERSPEKTYWIE 2020 ROKU

Dywersyfikacja kierunków dostaw gazu ziemnego do Polski jest istotnym czynnikiem wpływającym na poziom bezpieczeństwa energetycznego kraju. Surowiec ten wykorzystywany jest w Polsce przede wszystkim przez przemysł chemiczny oraz petrochemiczny, a jego znaczenie w skali światowej będzie w nadchodzącym czasie rosło ze względu na zaostrzające się kryteria polityki klimatycznej UE. Krajowe wydobycie gazu ziemnego zaspokaja około 30% zapotrzebowania, a więc pozostała ilość importowana głównie z kierunku wschodniego od rosyjskiego Gazpromu. Struktura dotychczasowych kontraktów długoterminowych uzależniła Polskę od dostaw gazu ziemnego z Rosji. Szansą na zmianę tej sytuacji jest rozbudowa infrastruktury energetycznej w postaci terminalu LNG w Świnoujściu oraz połączeń międzysystemowych gazu ziemnego (tzw. interkonektorów) z państwami sąsiadującymi. Implementacja przepisów unijnych związanych z budową wspólnego rynku wraz z rozbudową infrastruktury gazowej, sprawia, że Polska zwiększy możliwości zróżnicowania kierunków dostaw tego surowca. Jeżeli zrealizowane zostaną najważniejsze projekty infrastruktury energetycznej planowane przez spółkę Gaz-System to Polska stanie się istotnym elementem zintegrowanego rynku energii oraz zmieni kierunki dostaw błękitnego paliwa. Należy przypuszczać, że wraz z otwarciem konkurencji na polskim rynku energii zwiększy się aktywność zagranicznych przedsiębiorstw energetycznych, które będą próbowały rywalizować z polskimi podmiotami o odbiorców końcowych. Szczególną aktywnością powinny wykazywać się przedsiębiorstwa rosyjskie oraz niemieckie. Budowa wspólnego rynku energii UE może doprowadzić do sytuacji, że gaz ziemny stanie się powszechnie dostępnym surowcem, a jego cena będzie coraz bardziej konkurencyjna.

Pełny tekst (pdf)

[1] Are we entering a golden age of gas? Special Report, World Energy Outlook 2011, International Energy Agency, France 2011.
156 M. Ruszel
[2] Bezpieczeństwo energetyczne Polski 2010. Raport otwarcia, Instytut Kościuszki, Kraków 2010.
[3] Czaputowicz J., Teorie stosunków międzynarodowych. Krytyka i systematyzacja, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008.
[4] Depail J.-C., Gas proces in Europe will drop, [w:] Future of Gas – A strategic view into the future, report summarizing 10th international conference of Gas Infrastructure Europe, Kraków 24–25 May 2012.
[5] Kaliski M., Szurlej A., Grudziński Z., Węgiel i gaz ziemny w produkcji energii elektrycznej Polski i UE, „Polityka energetyczna” 15/4 (2012).
[6] Kaźmierczak T., Bezpieczeństwo energetyczne – implikacje uzależnienia Polski od importu gazu ziemnego (zarys problemu), Promotor, Warszawa 2008.
[7] Łoś – Nowak T., Stosunki międzynarodowe. Teorie – systemy – uczestnicy, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2000.
[8] Morgenthau H., Politics among Nations. The Struggle for Power and Peace, New York 1967.
[9] Rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 994/2010 z dnia 20 października 2010 r. w sprawie środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego i uchylenia dyrektywy Rady 2004/67/WE, Dz. U. UE L 295/1.
[10] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 347/2013 z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie wytycznych dotyczących transeuropejskiej infrastruktury energetycznej, uchylające decyzję nr 1364/2006/WE oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 713/2009, (WE) nr 714/2009 i (WE) nr 715/2009, Dz. U. UE L 115/39.
[11] Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 października 2000 r. w sprawie minimalnego poziomu dywersyfikacji dostaw gazu z zagranicy, Dz. U. Nr 95, Poz. 1042.
[12] Zawisza A., Gaz dla Polski. Zarys historii sektora gazu ziemnego w ostatnich dwóch dekadach w Polsce, Instytut Sobieskiego, Warszawa 2011.
[13] www.cire.pl
[14] www.gaz-system.pl
[15] www.gazetaprawna.pl
[16] www.gazeta.pl
[17] www.wnp.pl