ZAPOMNIANE DZIEDZICTWO ARCHITEKTONICZNE PRZESZŁOŚCI I NOWATORSKIE METODY JEGO RESTYTUCJI W STRUKTURZE MIASTA PRZYSZŁOŚCI

Artykuł omawia zagadnienia harmonijnej koegzystencji dziedzictwa architektonicznego z przeszłości z nowoczesna struktura miasta współczesnego i miasta przyszłości. Dziedzictwo to, co potwierdzają doświadczenia wielu wysoko rozwiniętych krajów europejskich jest bezcennym kapitałem dla projektów zrównoważonego rozwoju społeczno-gospodarczego. Rozpoznanie dziedzictwa na obszarach o wysokim stopniu urbanizacji i atrakcyjna muzealizacja stanowisk archeologicznych w przestrzeni miasta może stworzyć nową, synergiczną wartość podnoszącą jakość przestrzeni egzystencjonalnej człowieka. Nowa dziedzina: archeologia społeczna jest projektem na rzecz dziedzictwa, w którym „czysta nauka” jest narzędziem w kreowaniu wspólnych celów o znaczeniu społeczno-kulturalnym i gospodarczym opartych na integracji „wartości archeologicznych” z interesem lokalnych społeczności i miejscowych sektorów wytwórczych.

Pełny tekst (pdf)

[1] Archeologia Publicca in Toscana, a cura di Guido Vannini, Firenze University Press, 2011

[2] Kadłuczka A., Conservatio est continua creatio – czyli doktryna ochrony dziedzictwa jako komponentu przestrzeni egzystencjonalnej, w: Wiadomości Konserwatorskie nr 43/2015

[3] Lynch K., Obraz miasta (The Image of the City), Wyd. Archivolta, 2011

[4] Mumford L., The City in History, its origins, its transformations and its prospects, Harcourt Inc. Ed., San Diego 1961

[5] Purchla J., W stronę ochrony dziedzictwa kulturowego w Polsce, Zarządzanie Publiczne, R. 2010, nr 2 (12),

[6] Rossi A., The Architecture of the City, Oppositions Books, The MIT Press, Cambridge, Massachusetts, London 1997

[7] Tołwiński T., Urbanistyka, tom I budowa miasta w przeszłości, Wyd. Trzaska, Evert i Michalski, Warszawa 1948, s. 60